Platon Państwo – opracowanie

Państwo było według Platona organizacją konieczną do życia dla każdego człowieka. W obszernym dialogu pomiędzy Sokratesem a jego uczniami została omówiona geneza, rozwój oraz wszystkie najważniejsze elementy idealnego wg. Platona państwa. Filozof twierdził: „Państwo tworzy się dlatego, że żaden z nas nie jest samowystarczalny, tylko mu potrzeba wielu innych”. Ludzie naturalnie zbierali się do tego wspólnego siedliska, by wytwarzać pożywienie i ubranie, wspólnie żyć i mieszkać. W miarę wzrostu liczby ludności i powierzchni, prymitywna wspólnota przekształciła się w prężną organizację polityczną, którą Platon nazywał „królestwem”, „państwem mądrym”, lub „arystokracją”. Słowo arystokracja oznacza z greckiego „rządy najlepszych”, przez co Platon rozumiał rządy najmądrzejszych – filozofów. Na czele państwa mieli stać strażnicy, składający się z wybitnych myślicieli, całkowicie podporządkowanych interesowi republiki. Podporządkowanych do tego stopnia, że rezygnowaliby zupełnie z życia prywatnego, własności i dóbr materialnych i żyliby wspólnie w specjalnych obozach. Platon uzasadnił, że najwłaściwszą głową państwa jest filozof, poprzez swoją słynną metaforę jaskini. Filozof jako jedyny wyszedł z ciemnej jaskini i ujrzał światło prawdy, o której po ponownym zejściu do ciemności może opowiadać. Ponadto filozof, jako osoba kochająca tylko mądrość, wcale by do władzy nie dążył. Wg. Platona: „Do rządów nie powinni brać się ludzie, którzy się w rządzeniu kochają. Bo między zakochanymi rywalami muszą się zacząć walki.” W utopijnej republice istniała warstwowa struktura społeczna. Platon wyróżniał trzy stany: strażników, żołnierzy oraz rzemieślników i chłopów, które porównał kolejno do złota, srebra oraz żelaza i brązu. Przynależność do danej klasy nie wynikała z pochodzenia, lecz zdolności intelektualnych. Wszyscy obywatele byli posłuszni władzy i dążyli do wspólnego dobra. Platon uznał mądrość, męstwo oraz sprawiedliwość i rozwagę za najważniejsze cechy państwa i jednostki. Aby zapewnić tak wysoki poziom moralny, rulował wszystkie aspekty życia mieszkańców: jakiej muzyki mogą słuchać, jakie dzieła czytać, co jeść, jak się ubierać. Cenzura skrupulatnie usuwała demoralizujące fragmenty utworów, nawet z Homera. Państwo nadzorowało także kwestię małżeństw i narodzin. Ludzie w wieku rozrodczym dobierani byli w pary w obrębie swojej klasy, a dzieci zaraz po narodzinach oddawane były do specjalnej ochronki. Instytucja rodziny przestała istnieć.