„Opowiadania” Tadeusza Borowskiego

Doświadczenie II wojny jeszcze ten bunt pogłębia. Rodzi pytania o miejsce Boga w świecie. „Opowiadania” Tadeusza Borowskiego są relacją ze świata wojny, świata bez Boga. Jest to straszny, nieludzki świat, Pytanie dlaczego On nie ingerował, cisnęło się na usta wszystkim. Jak Bóg mógł pozwolić na Oświęcim? – pytało wielu. W tym kontekście trzeba powrócić do przesłania Księgi Hioba – człowiek musi Mu ufać bezwarunkowo, niezależnie od okoliczności, taki jest wyraz pokornej wiary – ufać.

Człowiek wychodząc od postawy wielkiej miłości, uwielbienia dla Boga Stwórcy, poprzez relacje wręcz partnerskie w renesansie, bunt i złość w romantyzmie, a dalej w Młodej Polsce i zwłaszcza w okresie wojny, kiedy to pytano czy Bóg faktycznie istnieje skoro pozwala na takie zło, doszedł znowu do momentu, w którym może powiedzieć już tylko: Abba ratuj, nie wiem co robić.