Oda do młodości Adama Mickiewicza – omówienie

W „Odzie do młodości”, jednym z pierwszych dzieł Mickiewicza, napisanym w grudniu 1920 roku w Kownie autor sprzeciwia się obecnej sytuacji społecznej Polski. Wzywa do rewolucyjnej przemiany starego świata, emanuje szalonym entuzjazmem oraz wiarą w zwycięstwo wolności. Podmiot liryczny utożsamia się ze zbiorowością (o czym świadczą formy czasowników w utworze). Namiętne wezwania (wykrzyknienia, wyrażenia nacechowane emocjonalnie, częsty tryb rozkazujący) wskazują na zaangażowanie emocjonalne, poczucie ogromnej siły i pewności. Jest to charakterystyczna dla romantyzmu jednostka nieprzeciętna, o osobowości przywódcy.
Utwór ten zdobył szczególną popularność w okresie powstania listopadowego. Jego fragmenty pojawiały się na murach Warszawy. Ponadto ogłaszano go w powstańczej prasie (Podchorąży) oraz w formie druku ulotnego. Wszelkie te zabiegi miały na celu podniesienie morali walczących Polaków. Przez społeczeństwo Oda została odebrana jako wezwanie do rewolucji, do poniesienia ofiar w imię zwycięstwa wolności. Podobnie rozumiała Odę w rewolucyjnym roku 1905 Maria Konopnicka mówiąc: „Kiedy Mickiewicz woła: <<hej, ramię=”” do=”” ramienia!=””>> albo <<razem, młodzi=”” przyjaciele!=””>>, czujemy rozkaz wodza. Rozkaz bezwzględny, nie oglądający się na nic, nie paktujący z żadną słabością, z żadnym oportunizmem, ni swoim, ni cudzym, rozkaz który ma wprost cudotwórczą siłę stawiania na nogi niemocnych wskrzeszania martwych”. Wokół tych słów chciałbym skupić swoje rozważania na temat późniejszej twórczości Adama Mickiewicza oraz jego roli w kształtowaniu prawidłowych postaw obywatelskich.</razem,></hej,>