Dies Irae – analiza i interpretacja

Artysta stoi ponad światem, ponad życiem, jest stwórcą, którego dzieło jest równe Bogu. Bóg zaś jest sprawcą ludzkiego nieszczęścia, to jego winą jest, że człowiek musi żyć w tym złym świecie, pełnym melancholii, pustki, samotności, poczucia wyczerpania. W „Dies Irae” http://kasprowicz.klp.pl/a-6447.html Jana Kasprowicza, utworze w formie hymnu, czyli mającego chwalić Boga, o treści pełnej wyrzutu w stosunku do Niego i niepewności co do sensu życia, podmiot liryczny jest obserwatorem powtórnego przyjścia Chrystusa na świat. Dostrzega On małość i grzech ludzki, który istnieje nawet w tak ostatecznej perspektywie. Widzi, że plemię ludzkie zostanie starte z powierzchni ziemi, ale pomimo jego małości, zostaje jego samoistnym obrońcą. Stawia on Bogu zarzut, że jest sprawcą wszystkich nieszczęść i grzechów na ziemi, przecież On dał człowiekowi Ewę – kochankę szatana, za towarzyszkę życia. Tryumf Boga przedwiecznego, ukazanego jako Starotestamentalny obiektywny sędzia, wzbudza w podmiocie lirycznym poczucie buntu. Buntu przeciw nieproporcjonalnie dużej, nie do końca zawinionej karze.