Dialog artysty z Bogiem – romantyzm

Romantyzm to czas życia i twórczości wieszczów polskiej literatury. Wśród dzieł jednego z nich Adama Mickiewicza odnajdujemy przejmujący monolog wewnętrzny głównego bohatera będący pozornym dialogiem ze Stwórcą. Jest to wypowiedź Konrada z dramatu „ Dziady cz.III”. W tym fragmencie bohater podkreśla swoją wyższość jako poeta. Określa się jako wszechpotężny twórca równy Bogu, o czym świadczy cytat: „Boga, natury godne takie pienie! / Pieśń to wielka, pieśń tworzenie”. Konrad uważa się za wieszcza, opiekuna duchowego narodu. W ostatniej części swej wypowiedzi bohater złorzeczy Bogu zarzucając Mu brak troski o ludzi, brak miłości( „Kłamca kto Ciebie nazywał miłością/ Ty jesteś tylko mądrością.”).
Konrad z III cz. „Dziadów” podejmuje postawę prometejską. Otacza on troską cały naród żądając od Boga jego dobra. Monolog ukazany w jego wypowiedzi ma charakter rozmowy przeradzającej się w spór. Konrad stawia się na równi z Wszechmogącym. Cechy bohatera oraz jego stosunek do uczuciowego poznawania rzeczywistości bezsprzecznie odpowiadają założeniom myśli romantycznej.